چرا کرمانشاه آرایش ۲۰۲۰ به خود نمی گیرد؟

میزبانی کنفرانس بین المللی اکوتوریسم و گردشگری روستایی کرمانشاه ۲۰۲۰ شاید بزرگترین و مهم ترین رویداد گردشگری باشد که در سال های اخیر استان کرمانشاه به همراه کردستان قرار است میزبانی آن را بر عهده داشته باشد. اتفاقی که در ماه های گذشته در وصف آن قلم فرسایی ها و سخنرانی های بسیاری صورت گرفته است.
مدیران چه با آب و تاب از آن گفته‌اند و نوید روزهای با شکوه تحول در گردشگری استان را داده اند و کارشناسان امر، اصحاب رسانه و فعالین گردشگری نیز بر اهمیت آن بارها و بارها تاکید کرده اند و کرمانشاه ۲۰۲۰ را دروازه طلایی ورود کرمانشاه به جرگه قطب های گردشگری کشور و فرصتی برای توسعه و معرفی ظرفیت های استان دانسته و می دانند.
اما این سوال اساسی را باید پرسید که چرا با وجود وقوف ظاهری به اهمیت این موضوع در میان همه مسئولان و دست اندرکاران گردشگری استان، با گذشت چند ماه از تصویب میزبانی این رخداد جهانی هنوز کرمانشاه آرایش ۲۰۲۰ به خود نگرفته است و اتفاقی که قرار بود موتور محرکه توسعه استان باشد این روزها در رکود مطلق سیر می کند؟
به راستی ۱۳ دستگاهی که وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی از آن ها خواسته برای یاری به میزبان های « کنفرانس بین المللی اکوتوریسم و گردشگری روستایی» ( استان های کرمانشاه و کردستان) برنامه ریزی و اقدام نمایند، چرا خبری از برنامه ها و اقدامات عملیاتیشان نیست؟
شهرداری کرمانشاه در کجای ماجرا قرار دارد؟ آیا می خواهد به بهانه اینکه عنوان رویداد روستاییست، از ظرفیت ها و فرصت های این اتفاق کم نظیر برای مطرح کردن کرمانشاه چشم پوشی کند؟
اگر اینگونه نیست پس چرا هیچ گونه اقدامی عملی و حتی نمادین در این راستا نمیکند؟
از همه مهمتر فعالین گردشگری استان به عنوان ذی نفعان اصلی ماجرا چرا از کنار این موضوع مهم و فرصت طلایی به آسانی عبور می کنند و حداقل اقدامی در راستای تامین منافع خود صورت نمی‌دهند؟
در حالی که شروع سال ۲۰۲۰ میلادی یکی از بزرگترین فرصت ها برای تبیین این رویداد و معرفی کرمانشاه در انظار داخلی و بین المللی است و می شد با دست زدن به اقدامات نمادین متعددی بیشترین بهره برداری را به بهانه این رویداد مهم به نام کرمانشاه و برای کرمانشاه برد، اما متاسفانه شاهد آنیم که نه تنها در بخش دولتی بلکه حتی فعالین و دست اندرکاران گردشگری استان نیز برای بهره گیری از این برند مهم در راستای معرفی و شناساندن خود کوچکترین برنامه ای نداشته و ندارند.اینکه ما با سهولت هرچه تمامتر از کنار فرصت‌های طلایی اینگونه بی تفاوت عبور میکنیم و چشم به آینده ای مبهم داریم، نکته ایست اساسی که باید با تعمق بیشتر در آن تفکر کنیم.
آنچه که واقعیت است؛ زمان منتظر کسی نمی‌ماند و اگر خودمان نجنبیم خیلی زود دیر می‌شود و تنها حسرتش برایمان باقی می ماند.